Ik geloof niet in stickertjes, zei de sociale medewerker. Onnadenkend zou ik hem eigenlijk gelijk willen geven. Het stickertje geeft ons bepaalde negatieve bijsmaak want het stickertje dwingt je in een bepaald hokje en wie wil er nou in een hokje geduwd worden.
Onze maatschappij bestaat nu eenmaal uit een grote kudde schapen die het maar al te best vinden om in hokjes te leven. Je bent buschauffeur, leraar, sociaal medewerker, verkoper, fabrieksarbeider, student en ga zo maar door. Wanneer je het hokje benoemt waar je je in thuis voelt dan geef je de mensen waar je mee te maken hebt informatie die er voor zorgt dat je heel veel dingen niet hoeft uit te leggen. Ook al is het gedeeltelijk op stereotypen gebaseerd, wanneer je je een buschauffeur voorstelt dan weet je dat het iemand is die veel zit, goed auto kan rijden en een blauw pak aan heeft als hij aan het werk is.
Ook al vinden veel mensen het vervelend om binnen een stereotyperend beeld te vallen er zitten ook voordelen aan.
Ik heb mezelf jaren lang afgevraagd of de dingen die ik deed en voelde in mijn hoofd wel normaal waren. Wat er zich in mijn hoofd afspeelde, daar kan ik boeken over vol schrijven. Nu kan ik, wanneer ik in gesprek ben met iemand, al deze spinsels, gevoelens en belevenissen op hem los laten. Een gesprek dat misschien 10 minuten in beslag zou kunnen nemen zou dan zeker een halve dag van zijn tijd moeten eisen. Het stickertje Depressief en Autistisch kan dat voorkomen.
Dat gesprek dat een halve dag zou eisen heb ik al verschillende malen gehouden met mensen die er verstand van hebben. Deze deskundige hebben er voor gekozen om mijn aandoening aan te duiden als Autistisch en Chronisch Depressief. Twee stickertjes die iets over mij zeggen. Stickertjes, die de persoon waar ik mee in contact kom, in staat moet stellen zich een basis beeld van mij te vormen. Dat dat beeld gebaseerd is op stereotypen is niet ideaal maar het voorkomt dat ik te veel hoef uit te leggen. Het stickertje zorgt er voor dat de persoon rekening met mij kan houden net zo goed dat ik rekening kan houden met de persoon die hij is door de typeringen die hij aangeeft.
Ik heb een lange weg doorlopen om gebruik te kunnen maken van deze stickertjes en ze maken het leven voor mij iets gemakkelijker. Ik hoef tenslotte niet elke keer mijn hele verhaal te doen om te verantwoorden waarom bepaalde dingen bij mij misschien ander werken dan bij de gemiddelde mens. Een stickertje geeft me handvatten om mezelf te begrijpen en misschien iets beter te functioneren.
Een opmerking; “Laten we er maar geen stickertje op plakken!”, is eigenlijk een grote belediging die eigenlijk zegt; “het is wel gemakkelijk je te verschuilen achter een diagnose waar ik schijt aan heb. Ik negeer maar even dat je ziek zou zijn!”, “Je kunt wel van alles zeggen, ik trek liever zelf mijn conclusies!”. Misschien bedoelt die persoon het niet zo maar dit is wel wat hij zegt. Vervolgens doet hij zijn eigen functie te niet, hij is tenslotte de sociale persoon en de man waarvan verwacht mag worden dat hij de stickertjes op zijn waarde kan schatten en als zodanig kan handelen.
Nee, door te ontkennen hoeft hij geen rekening te houden met de persoon die ik ben. Zaken die hij als vanzelf sprekend zou moeten kunnen nemen, zoals de manier waarop ik op sommige zaken reageer, hoeven opeens niet meer geaccepteerd te worden. Ze kunnen genegeerd worden. Wel zo gemakkelijk voor hem! Een belediging voor mij!
Yosy