Hoe krijg je een Belg (Nederlander) Gek?

Hoe krijg je een Belg gek? Neem een ronde kamer en zeg tegen hem; ”in één van de hoeken staat een zak frieten!”. Ja, we wisten vroeger wat een goeie mop was! Nu Nederland. Hoe krijg je een Nederlander gek? Nou, het antwoord zal je verbazen. Geef hem wat psychische problemen en verwijs hem door aan het GGZ (de Geestelijke GezondheidsZorg in Nederland (Venlo?))!

Ik ben gezegend met psychische klachten. Sterker nog, ik heb twee psychische ziektes; Chronische depressief met aan de basis een stoornis die valt binnen het autistische spectrum. Ziekten die het me moeilijk maken om binnen de samenleving te functioneren zoals ik graag zou willen. Vaak genoeg heb ik de raad van leken opgevolgd en de lekker harde bewoordingen; “Stel je niet aan!”, van harte genomen. Nou dat was de oplossing. De gevolgen van het negeren van psychische klachten is dat ze zeker niet weg gaan. Nee ze komen na een tijdje dubbel zo hard weer terug en “normaal” functioneren wordt alleen maar moeilijker. Het is zoiets als het negeren van een gebroken been, dat werkt ook niet!

De huisarts komt al snel tot de conclusie dat de klachten van zodanig ernstige aard zijn dat hij en zijn team geen toegevoegde waarde kunnen hebben. Met spoed wordt en een doorverwijzing geregeld om de deskundige, de mensen die er verstand van hebben, te laten kijken wat er nu echt aan de hand is. Snelle hulp is geboden, de situatie kan “levensbedreigend” zijn!

— Nu moet ik wel aangeven dat ik weinig vertrouwen heb in het GGZ omdat ik daar in het verleden slechte ervaringen mee heb gehad. Toen ik weigerde om nog langer naar mijn psychiater te gaan heb ik alle schepen achter me verbrand. Het twee wekelijke bezoek aan de beste man hield niets meer in dan de vraag; “hoe gaat het?” “Merk je nog veranderingen?” “Wat dacht je er van om de medicatie aan te passen?”. Aan enige verdere begeleiding ontbrak het, pillen zouden de oplossing moeten brengen! De echte klachten werden gewoon genegeerd. Eerder, bijna 10 jaar geleden, een dagbehandeling van zestien weken bij het Universitair Medisch Centrum in Groningen die meer kwaad dan goed heeft gedaan. Nog dagelijks wordt ik geconfronteerd met de negatieve gevolgen van deze o zo doortastende behandeling.–  

De intake bij de GGZ instelling was snel geregeld. Een afspraak bij een psycholoog was vervallen dus er was binnen een week een gaatje voor me. Vrijdag middag kon ik me melden bij de receptie van het GGZ in Venlo. Ik kon er vanuit gaan dat het gesprek ongeveer een uur zou gaan duren. Verdere voorbereiding was niet nodig.

Het was warm in de wachtruimte. Continu het heen en weer geloop van mensen die schijnbaar erg druk waren. Ik zat al geruime tijd in de wachtruimte toen ik werd aangesproken door een vrouw van middelbare leeftijd; ”Ik zie u hier zitten, u heeft toch niet toevallig een afspraak met mij?” De conclusie was snel getrokken. Ik had inderdaad een afspraak met haar, ze was vergeten hem in de agenda te zetten. Aangezien er toch niets in haar agenda stond voor deze tijd, er was een afspraak vervallen, kon mijn intake gewoon doorgang vinden. En zo geschieden.

Het gesprek dat eigenlijk een uur zou duren nam bijna twee uur in beslag. Om een persoonlijkheids- stoornis uit te sluiten was het misschien goed om een daar speciaal voor ontworpen vragenlijst voor in te vullen. “kunt u er voor zorgen dat deze voor aankomende maandag bij mij is, dan kan ik deze meenemen in het gesprek met mijn team!” Haar conclusie zou ze op schrift zetten en binnen haar team bespreken. Een nieuwe afspraak om een advies gesprek te plannen zou telefonisch gemaakt worden.

Die zaterdag ben ik op bezoek geweest in het ziekenhuis in Venlo. Omdat het GGZ in hetzelfde gebouw zit als het ziekenhuis heb ik de test om een persoonlijkheids- stoornis uit te sluiten, afgegeven op de afdeling GGZ. Daar zouden ze er voor zorgen dat de schriftelijke test bij de dame van de intake op haar bureau terecht zou komen.

Een week later kreeg ik inderdaad een telefoontje van de dame. Mijn “zaak” was besproken in haar team en er was een passend advies uit gekomen. Een advies dat zij graag met me wilde bespreken en daarom werden de agenda’s er bij gepakt. Een datum was snel geprikt, volgende week maandag had ze nog ruimte voor het gesprek.

Op de afgesproken tijd zat ik netjes in de wachtruimte, geduldig te wachten. De dame waar ik het gesprek mee zou hebben liep een aantal keren gehaast voorbij. Tot het moment dat ze door had dat ik er zat. Ze kwam naar me toe en….. “Je gaat me toch niet vertellen dat ik nu een afspraak met je heb?”. Helaas moest ik bevestigend knikken; “u heeft mij vorige week gebeld om een advies gesprek te plannen en we kwamen uit op deze tijd”. “O vergeten om in mijn agenda te zetten!”.

Gelukkig had de dame een uurtje voor me, ze had tenslotte toch niets in haar agenda staan! Het adviesgesprek was kort maar krachtig. “Die schriftelijk test om te bepalen dat u niet lijdt aan een persoonlijkheids- stoornis, had u die nog naar mij opgestuurd? Ik heb ze niet ontvangen….. O, niet zo netjes, dan zwerft die nog ergens rond”. Ook al waren de depressieve klachten duidelijk aanwezig en mochten ze zeker niet genegeerd worden. De oorzaak ligt duidelijk bij de klachten die toegewezen kunnen worden aan het autistische spectrum stoornis. Ik wordt daarom doorverwezen naar de autistische spectrum afdeling. De dame zal een verwijzing schrijven en deze zal aankomende donderdag verstuurd worden. Er werd nog even geïnformeerd bij de betreffende afdeling; “ja de wachttijd is vier tot zes weken, dus u zult even moeten wachten voordat u wordt uitgenodigd voor een intakegesprek”.

Hoopvol ben ik weer naar huis toe gegaan. De klachten, zot zover dat mogelijk is, maar even geparkeerd, even negeren en doorbijten……….

Het vertrouwen werd op de proef gesteld. Twee Vergeten afspraken? Zou het wel goed gaan met de doorverwijzing? Een paar weken na het adviesgesprek toch maar even contact opgenomen met het GGZ met de vraag of mijn doorverwijzing daadwerkelijk plaats heeft gevonden. Het antwoord van de persoon aan de andere kant van de lijn was duidelijk; “De wachttijd is vier tot zes weken!”. “Ja dat weet ik, maar dat vroeg ik niet!” “is mijn inschrijving doorgezet naar de afdeling autistische spectrum?”. Het antwoord was kort maar krachtig; “Ja!”. Aangezien de vier weken nog niet eens verstreken waren, maar weer even in de wachtstand. De doorverwijzing is een feit alleen raar dat ik daar geen bevestiging van heb ontvangen.

Afgelopen vrijdag was het ruim zeven weken geleden dat de doorverwijzing van de dame bij de afdeling autistische spectrum binnen had moeten zijn gekomen. Omdat de zes weken ruim overschreden waren leek het mij handig om er toch maar even achter aan te bellen. Waarom duurt het langer dan was aangegeven?

De receptioniste van het GGZ in Venlo; “Voor die vraag moet ik u even doorverbinden met het secretariaat. Zij kunnen uw vraag beantwoorden”. “heeft u een moment dan verbind ik u even door”. Tuut.. Tuut.. Tuut.., de verbinding werd verbroken. Ik bel terug; “Ja u had net mijn collega aan de telefoon, Ik hoorde haar al roepen; “Ik ben een patiënt kwijt!!!!, ik zal u nogmaals doorverbinden, wanneer er niet wordt opgenomen dan krijgt u automatisch het antwoordapparaat, wanneer u daar uw naam en telefoonnummer achter laat wordt u zo spoedig mogelijk terug gebeld!”.

Ik dacht inderdaad dat ik direct het secretariaat van de afdeling autistische spectrum aan de telefoon kreeg. Toen ik mijn vraag gesteld had, wanneer wordt ik uitgenodigd voor een intake?, antwoorde de vrouw aan de andere kant van de lijn erg onverwacht. “U bent nu verbonden met GGZ Weert, voor die vraag moet u bellen met GGZ Venlo, daar moet u vragen naar afdeling 0.3, daar kunnen ze u verder helpen”. Dan bel ik daar nog maar een keer heen……….

Nogmaals contact opgenomen met het GGZ in Venlo. “O, u wilt doorverbonden worden met afdeling 0.3? O, u bedoelt de afdeling autistische spectrum?, één moment, ik verbind u even door”. Na gewacht te hebben op het doorverbinden, in afwachting op de volgende verrassing, klonk er een stem aan de andere kant van de lijn; “Goede middag, afdeling autistische spectrum, met ……. Waarmee kan ik u helpen?”. Er werd een notitie bij een collega neer gelegd en ik zou zo spoedig mogelijk worden terug gebeld. “aangezien het al later in de middag was kon dat ook wel pas morgen worden, niet iedereen is momenteel aanwezig op kantoor”. Ik bedankte de vrouw vriendelijk en ging verder met de dingen die ik die dag nog wilde doen. Dat kan prima gecombineerd worden met het wachten op een telefoontje.

Het was in de loop van de volgende dag, het was vrijdag, dat ik terug gebeld werd door het GGZ. “Nee uw inschrijving is niet binnen gekomen! Maar gelukkig, we hebben hem gevonden, hij lag nog bij de dame waar u een adviesgesprek mee heeft gehad op het bureau!”. Enne????? “Ja vervelend voor u maar we zoeken het allemaal voor u uit. Alleen….. er is nu verder niemand meer op kantoor, dus u wordt er volgende week over terug gebeld! Fijn weekend!” Tuut.. tuut.. tuut!

Vertrouwen…. Vertrouwen… ach het blijven mensen! Heb dan toch liever een zak patat in een hoek van een ronde kamer!

Psychische klachten, hersenziekte, ja, een gebroken been…..

Afwachten. De huisarts komt straks even langs, schijnbaar belangrijk!

Yosy