— Gedachtenkronkel– Denkpatronen bepalen de manier waarop we naar de wereld om ons heen kijken. Vaak zijn dingen die wij normaal vinden al eeuwen normaal en zijn een soort DNA van onze samenleving geworden. Nuances worden aangebracht door de geschiedenis die vaak streek gebonden zijn maar een aantal constante komen in vrijwel elke cultuur voor. Dat bepaalde denkpatronen al eeuwen gemeengoed zijn wil nog niet bij voorbaat zeggen dat ze altijd goed en logisch zijn.
Een denkpatroon waar veel mee wordt gegoocheld is bijvoorbeeld het geloof in percentage’s. Of het nu om de onderbouwing van beslissingen gaat of het meten van resultaten, het percentage is heilig terwijl het eigenlijk een zeer subjectief meet middel is waarbij de cijfers veelvuldig te manipuleren zijn. Door de juiste vragen te stellen kan een resultaat vrij goed te voorspellen zijn. Of, eigenlijk, door het weglaten van nuances, kan een gewenst beeld geschetst worden die alleen ter discussie gesteld kunnen worden door juist die vragen wel te stellen. Was het zo dat die juiste vragen gesteld zouden worden dan was dat niet zo een groot probleem maar juist onze denkpatronen zijn zodanig ingesleten dat presentaties van percentages als waar worden gehouden.
Een voorbeeld; Dagelijkse kost zijn de presentaties van onze overheid die voor een groot gedeelte worden opgehangen aan de groeicijfers van onze economie en het behoud van koopkracht. De groeicijfers van de economie, het zal wel, het geeft aan dat de financiële samenleving groeit. Mooi, het geeft aan dat er misschien ruimte is voor koopkracht behoud en misschien zelfs wel dat iedereen iets ruimer in zijn beurs komt te zitten. Het is eerlijk dat wanneer de economie groeit en dat er netto meer geld binnen komt in onze samenleving, iedereen daar van kan profiteren. Nu komt alleen de denkfout, de acceptatie van het DNA van de samenleving. Iedereen kan daarvan profiteren, iedereen gaat er een beetje op vooruit. Stel iedereen gaat er dit jaar 3% op vooruit. Klinkt erg mooi maar wat zegt dat nu eigenlijk? De CEO gaat er netto 3% op vooruit en de software-developer gaat er netto 3% op vooruit. Het percentage is algemeen geaccepteerd en iedereen vindt het normaal dat iedereen er een zelfde percentage op vooruit gaat omdat dat nu eenmaal gewoon is in de samenleving. Wanneer het percentage hardhandig verwijderd wordt uit deze manier van denken dan ontstaat er een heel ander beeld.
De CEO, die een jaarinkomen heeft van zeg, € 100.000,- krijgt er € 3.000,- netto per jaar bij, de software-developer, die het minimum loon verdient, zeg € 20.350,20, is gezegend met een loonstijging van € 610,50 netto. De CEO, die zo ie zo al een riant inkomen heeft, krijgt er per jaar € 2.389,50 netto meer bij als de net zo hard werkende software-developer. Het percentage maakt het acceptabel. Beide gaan tenslotte 3% meer verdienen maar eigenlijk klopt hier iets niet (Zou het niet eerlijker zijn beide € 1.805,25 loonsverhoging te geven?). De meestverdienende gaat puur cijfermatig veel meer verdienen dan de minst verdienende met als gevolg dat de “rijken” veel sneller rijker worden dan de minder rijken.
Ons DNA van de samenleving maakt dit algemeen geaccepteerd maar in hoeverre is dat een aangeleerde denkfout. Hoe vooruitstrevend is het wanneer er gezegd wordt dat we de rijkdom eerlijk verdelen en dat iedereen er evenveel op vooruit gaat? Ja, de wereld is niet eerlijk, viel me gewoon op. PERCENTAGE’S!
Yosy