Gisteren was het zo ver. De techniek staat voor niets. Ik werd om 17.30 uur in het ziekenhuis verwacht om eens goed onder handen genomen te worden. Al is het maar om mezelf (en Anja) gerust te stellen. Liggend op een harde ondergrond met een plastic harnas over mijn hoofd werd ik de witte tunnel in geschoven. In mijn hand een rubber balletje om in te knijpen, mocht er iets aan de hand zijn. Op mijn oren een grote koptelefoon met de harde vrolijke muziek van SkyRadio.
Ik houd mijn ogen dicht wanneer het harde gegrom van de machine begint. Het geluid trilt door mijn lichaam. Nadat het even stil is geweest, het geratel van een soort mitrailleur. Daarna weer stil. Het proces herhaald zich een aantal keren en na 20 minuten is het, net zo onverwacht als het begon, afgelopen. Ik word de witte tunnel weer uitgeschoven en ik mag weer naar huis. Dat was het, dinsdag de uitslag. De verpleegkundige mochten niet zeggen of er iets raars te zien was. Hij bevestigde wel dat ik hersenen had!
Mijn hoofd voelt vandaag alsof hij echt in plakjes is gesneden. Ibuprofen helpt niet dus maar rustig aan vandaag!
Yosy
