Ik geloof niet in stickertjes, zei de sociale medewerker. Onnadenkend zou ik hem eigenlijk gelijk willen geven. Het stickertje geeft ons bepaalde negatieve bijsmaak want het stickertje dwingt je in een bepaald hokje en wie wil er nou in een hokje geduwd worden.
Onze maatschappij bestaat nu eenmaal uit een grote kudde schapen die het maar al te best vinden om in hokjes te leven. Je bent buschauffeur, leraar, sociaal medewerker, verkoper, fabrieksarbeider, student en ga zo maar door. Wanneer je het hokje benoemt waar je je in thuis voelt dan geef je de mensen waar je mee te maken hebt informatie die er voor zorgt dat je heel veel dingen niet hoeft uit te leggen. Ook al is het gedeeltelijk op stereotypen gebaseerd, wanneer je je een buschauffeur voorstelt dan weet je dat het iemand is die veel zit, goed auto kan rijden en een blauw pak aan heeft als hij aan het werk is.
Hoe krijg je een Belg gek? Neem een ronde kamer en zeg tegen hem; ”in één van de hoeken staat een zak frieten!”. Ja, we wisten vroeger wat een goeie mop was! Nu Nederland. Hoe krijg je een Nederlander gek? Nou, het antwoord zal je verbazen. Geef hem wat psychische problemen en verwijs hem door aan het GGZ (de Geestelijke GezondheidsZorg in Nederland (Venlo?))!
Het is onderhand al weer twee maanden geleden dat de sleutel van ons huisje in het Roermond Veld ingeleverd is bij onze vorige huurbaas. Onze nieuwe woonplaats , Belfeld, is ten opzichte van het Roermond Veld een oase van rust. Dat is op zich niet zo raar, wie heeft er immers van Belfeld gehoord? Ik, tot ik de woningadvertentie op het internet vond, tenminste niet. Maar ik kom dan oorspronkelijk ook uit het noorden van het land en Limburg?, ben er als kind wel eens geweest maar daar blijft het dan ook bij. Vooralsnog, “Belfeld is het!”.